ΔΙΝΩΝ: Περί Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης και άλλων ανεκδότων

Περί Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης και άλλων ανεκδότων

Του Ορθαγόρα

Όσοι εδώ και χρόνια καταγγέλλουν την εν Ελλάδι Δικαιοσύνη ως εξαρτημένη από πολιτικά και άλλα κέντρα εξουσίας αντιμετωπίζουν συνήθως την χλεύη ή την οργή αυτών των κέντρων. Ενίοτε δε, καταγγέλλονται οι ίδιοι για «ύποπτη» συμπεριφορά. Ήρθε όμως ένας εν ενεργεία πολιτικός, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Τζαβάρας, να βάλει τα πράγματα στην σωστή πλευρά της συζήτησης. Ακούστε τον:

Ο Τζαβάρας δεν είναι καλλιτέχνης ή γιατρός, αλλά νομικός. Συνεπώς, και δικαιούται να ομιλεί περί Δικαιοσύνης και τα λεγόμενά του έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Το γέλιο, που συνοδεύει τα λόγια του, καθιστά την φράση «Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» ανεκδοτολογική. Ο γαλάζιος βουλευτής είπε μιαν αυτονόητη και παγκοίνως γνωστή αλήθεια: Δεν υπάρχει στην Ελλάδα Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη!

Στις δυτικού τύπου «δημοκρατίες», σαν και την δική μας, υποτίθεται πως ισχύει η αρχή της διάκρισης των τριών εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική). Οι εξουσίες αυτές ΠΡΕΠΕΙ να είναι ανεξάρτητες όχι μόνον μεταξύ τους, αλλά και σε σχέση με οποιανδήποτε άλλην οντότητα. Ωστόσο, οι εν Ελλάδι ελληνόφωνοι κρατούντες, καπηλευόμενοι έναν στίχο του Ελύτη, «έπιασαν το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και το έγδαραν ίσαμε το πι»...

Το Σύνταγμα ορίζει ότι η δικαστική λειτουργία (εξουσία) ασκείται από τα δικαστήρια, οι αποφάσεις των οποίων εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού λαού. Οι δικαστές επιλύουν προβλήματα, ερμηνεύοντας τους νόμους τους οποίους θεσπίζει η Βουλή (νομοθετική εξουσία). Επιπρόσθετα, ιερό καθήκον τους είναι να θέτουν όρια στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας (δηλαδή, της κυβέρνησης). Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.

Νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι κατ' ουσίαν ένα και το αυτό, αφού αφενός όλα σχεδόν τα μέλη της κυβέρνησης είναι ΚΑΙ βουλευτές και αφετέρου η ψήφιση ενός σχεδίου νόμου εγκρίνεται κατά κανόνα από την κυβερνητική πλειοψηφία του κοινοβουλίου -ακόμα και σε περιπτώσεις μη μονοκομματικού κυβερνητικού σχήματος, καθώς η κομματοκρατία λειτουργεί ως εύρυθμο σύνολο. Όπως μάλιστα έχει αποδείξει περίτρανα το μητσοτακικό επιτελικό κράτος, ο ρόλος του πρωθυπουργού είναι τόσο πολύ αναβαθμισμένος, ώστε μας επιτρέπει να ομιλούμε για «εκλόγιμη μοναρχία» (Γ. Κοντογιώργης).

Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να περιορίσει τις όποιες αυθαιρεσίες της κυβέρνησης η δικαστική εξουσία, όταν οι δικαστές καλούνται να λειτουργήσουν με νόμους τους οποίους θεσπίζει η κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής; Το Άρθρο 87 του Συντάγματος, με βάση το οποίο «οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους», στερείται οποιουδήποτε ουσιαστικού νοήματος, από την στιγμή που η Βουλή, εκτός από την ψήφιση των νόμων, έχει και το δικαίωμα να τροποποιεί το ίδιο το Σύνταγμα.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα εντονότερο, αν βάλουμε στο κάδρο την συνταγματικά κατοχυρωμένη «βουλευτική ασυλία» (Άρθρα 61 και 62 - Ανεύθυνο και Ακαταδίωκτο των βουλευτών), την κατ' αποκλειστικότητα αρμοδιότητα της Βουλής να «ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους», και την απαγόρευση της θέσπισης ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων (Άρθρο 86).

Όπως αντιλαμβάνεστε, Συνέλληνες, κομματοκρατία κερνάει κομματοκρατία πίνει. Ακόμα και να θέλει η Δικαιοσύνη να λειτουργήσει ανεξάρτητα, τα χέρια της είναι δεμένα με κόμπους γερούς και άλυτους. Και δεν άγγιξα καν το μείζον ζήτημα του τρόπου με τον οποίον τοποθετούνται, μετατίθενται, προάγονται, και αμείβονται οι δικαστές και οι εισαγγελείς. Ούτε το καυτό θέμα της διαπλοκής του πολιτικού κόσμου με τον επιχειρηματικό. Ή την απόλυτη υποταγή των ελληνόφωνων πολιτικών σε μισελληνικά ξένα κέντρα εξουσίας. Η εξάρτηση είναι τοξικό έλαιο που μετακυλίεται από τον έναν κρίκο της αλυσίδας στον άλλον.

Σωστός, λοιπόν, ο Τζαβάρας και δίκαιο το γέλιο του στο άκουσμα του ανεκδότου περί Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Αλλά δεν πρέπει να μας ξεγελούν οι εκτιμήσεις-προβλέψεις του ότι πολλά πράγματα θα αλλάξουν και πολλές έννοιες θα ανανοηματοδοτηθούν, μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Εφόσον, όπως είπαμε ήδη, η (απολύτως εξαρτημένη) κομματοκρατία λειτουργεί ως εύρυθμο σύνολο, οποιαδήποτε αλλαγή και ανανοηματοδότηση θα αποσκοπεί στην εκ νέου εξαπάτηση των Ελλήνων, προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη τους στα κόμματα.

Υγιής Δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνον σε μιαν εκτός κομματοκρατίας μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Όπου οι εξουσίες θα εκπηγάζουν και θα ασκούνται από την ίδια την κοινωνία, ως συλλογική ολότητα πολιτών που δρουν με γνώμονα ένα στέρεο αξιακό σύστημα. Ο μοναδικός πολιτικός φορέας που μπορεί να εγκαθιδρύσει μια τέτοιας μορφής κοινωνική οργάνωση, μια αληθινή Πολιτεία, και να διασφαλίσει την ακεραιότητα και την αποτελεσματικότητα των εξουσιών (άρα και της Δικαιοσύνης) είναι η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.